Artearen praktikak eta artea garatzen den gizarte-testuinguruak elkarrekiko eragin-fluxuak mantentzen dituzte etengabe, eta horiek aztertu eta zalantzan jarri nahi ditugu. Horretarako, artearen praktika praktika horren ikerketa eta ikerketa gisa kokatzen dugu, biotipo sortzaile eta kultural iraunkor baten nodo egituratzaile gisa. Arteak mundu garaikideari ematen dizkion formen eta diskurtsoen bidez, bai sormen- eta kultura-industrien esparruan dituen bat-egiteetan, bai industria horiei aurre egiten dietenetan edo baztertzen direnetan, interpelatzen ditugu.

Gainera, garrantzitsua da artearen, gizarte-mugimenduen eta pentsamenduaren arteko elkarrekintzetatik sortutako kristalizazioak eta azken hamarkadetako diskurtso kritikoak kontuan hartzea. Zeharkakotasun kritiko horren ondorioz, gure azterketa giza zientziekin, hezkuntzarekin eta teknologiarekin lotzen dugu. Era berean, ikuspegi feministek funtsezko ikuspuntu gisa duten garrantzia nabarmentzen dugu. Oinarri horiek kontuan hartuta, honako hiru ikerketa-ildo hauek hedatzen ditugu:

• Lehenak artearen forma eta diskurtso bereizgarriei erreparatuko die, nortasunari, hezkuntzari, feminismo intersekzionalari, postkolonialismoari eta postgenerismoari buruzko gaietan eta horietan parte hartzen baitu.
• Bigarrena sormen- eta kultura-sektorearen egoerara bideratzen dugu, artisten lanbide-jarduera garatzen den gizarte-, ekonomia-, lan- eta lege-baldintzei dagokienez.
• Hirugarrenak artearen eta teknologiaren arteko elkarguneak jorratzen ditu, teknologiaren nozioa beren gain hartzen baitute, haren dimentsio materialak eta sinbolikoak kontuan hartuta. Artearen eta teknologiaren arteko harremanaren esanahiek praktika artistikoak (soinuzkoa, ikusizkoa, eszenikoa, performatiboa eta diziplina anitzekoa), gorputzak, bitartekaritzak, sareak eta ekoizpen sozialak hartzen dituzte kontuan.